Minsan kung sino pa ang inaakala mong pinagkakatiwalaan mo, sila pa itong wawasak sa iyong tiwala. Sila pa itong gagawa ng hindi kaaya aya. Bakit ganoon ang buhay? Ang daya daya. Ang sama sama. Minsan akala mo kung ano yung mga bagay na para sa iyo, at para sa iyo lang, patikim lang pala iyon. patikim upang matuto kang masaktan. Pero dahil nga sa natuto kang masaktan, matututo ka din namang lumaban. Hindi ko alam. Oo? Hindi? Tama? Mali?
Naranasan ko ng mapagtaksilan. Sa katotohanan, hindi lamang ako minsang naloko. Hindi lang ng iisang tao. Hindi lang ng lalaki, ng kaibigan. Marami. Marami nang nanloko't nangalipusta ng aking nararamdaman.
Hindi ko din alam kung ano ang nakukuha sa panloloko, sa panggagamit ng tao. Ang alam ko lang, hindi maganda sa pakiramdam.
Blogged in its nastiest way: amateur photographs, poems, essays, rantings, law school whatnots and my unending love problems.
No comments:
Post a Comment