Nauubos ba ang luha?

Ilang araw na din ang lumilipas nang ako ay ipinanganak. Maraming araw. Kalalabas ko pa lamang sa sinapupunan ng aking ina ay alam kong marunong na akong umiyak at humagulgol. Kung siguro nakuhanan nila ng video ang araw ng aking kapanganakan, matatawag kong drama queen na ako kahit ilang segundong gulang pa lamang ako.

Noong bata ako numero uno ako sa pagalingan mag-tantrums. Kapag wala si inay sa bahay, kaya ko atang umiyak ng 5-6 hours straight. Ang galing ko, hindi ba? Kapag di ako pinapayagang maglaro sa ilalim ng araw, umiiyak ako. Kapag di ako binibilhan ng ganito, umiiyak ako. Kapag hindi ako isinama sa ganito, umiiyak ako.

Great! Drama Queen!

Maraming problema ang dinadanas ng mga tao. Lalo na kapag tumatanda na sila. Marami silang nasasalubong na pagsubok. Kadalasan, pagiyak ang paunang solusyon. Siguro, natuto akong umiyak ng todo todo nang matutunan ko ang salitang broken-hearted. Tipong, kailan kaya mauubos ang luha ko? Nakailang balde na kaya ako kung inipon ko silang lahat?

Ang pag-iyak, minsan man ay hindi "cool" para sa iba, para sa akin, ito ang pinakamabisang gamot sa sakit, pangalawa sa pagtawa. Ayokong plastikin ang sarili ko kapag magisa na lang ako. Pero ayoko namang pagalalahin ang mga taong mahal ko kapag kasama ko sila. Kaya kadalasan, umiiyak lang ako kapag wala akong kasama.

Baby.

Pilit kong kinakalas sa aking isipan ang mga musikang palagi kong napapakinggan bagamat patuloy pa rin itong tumutugtog sa kabila ng pagkawala ng mga instrumentong may kakayahang lumikha ng tunog. Di ko alam. Imahinasyon ko lamang ata ang napapakinggan ko ngayon at parang sirang plaka na ang naririnig ko sa'king tainga.

I was like baby, baby, baby, oooh. Like baby, baby, baby, noooo.

Jusmiyo! Naririnig ko ngayon si Justin Bieber sa utak ko at kanina ko pa pa pinipilit na mawala siya sa isipan ko. Bakit? Oh Bieber bakit sa dinami dami ng kantang puwede akong ma-lss, sa Baby mo pa. Thank you.

"It Matters."

“I am only one, but I am one. I cannot do everything, but I can do something. What I can do, I should do and, with the help of God, I will do!” – Everett Hale.

Life, couple of decades ago, was well lived. Man doesn’t ride luxurious vehicles, yet they reach the place they opt to go. He doesn’t use an air conditioner to at ease himself from a tepid room. He simply stays under the shade of the tree and then he ends up satisfied with the breeze of the air. He doesn’t have to use spray nets and other cosmetic materials containing Chlorofluorocarbons yet he remains handsome and fine-looking. He doesn’t use plastic cups, spoons, forks, and plates yet he could go on picnic with a lot of packed foods. Plastic bags do not exist, yet he could go to market and buy what is needed. On the other hand, life at present seems too complicated. We are now irritated by the inexorable news in relation to Global warming, Global Dimming, Climate Change, Soil Erosion, Soil Contamination, Forest fires, Pollutions and all other predicaments that causes the destruction of the environment. Now, come to think about it, don’t you think it’s time to take action concerning the place we live in?

Each and every one of us is entitled of spectacular roles and functions regarding the safeguarding of the place we all call our home – the Earth. We do not lay so much attention with this, but all men are obliged to abide with the rules of our surroundings. Yes, Mother Earth could not be able to air out nor jot down her regulations, but her laws exist. Due to our insensitive habits, we ravage her commands so now we are punished. We are so cruel that we boorishly throw our thrash anywhere we wish to. We cut the trees on the forest like it will grow back after we did it. We use plastics and Styrofoam time and again without even a thought that it couldn’t be decomposed at all. We run our cars down the road frequently without even noticing the dirty gases it emit. We do this and that with no second thoughts at all, and what’s heartrending is that we do it for the reason that we like it and for the reason that we don’t care.

Since it is not the end of the world yet, then it purports the thought of doing something as early as possible. It may not be easy to immediately change our ways of living, but it would be done if we do it step by step. Starting from the basic, we could reuse, reduce, and recycle. Garbage will surely vanish from time to time if we keep on doing the 3R’s. Instead of jaunting to school or to work with a car, why not ride with the bike? If it is considered a hassle, maybe we could still do it for at least twice a week. We should also start segregating the biodegradable from non-biodegradable. Cutting down of trees must be banned. We should turn off faucets when not in use, we should use incandescent bulbs for the lightning in the house, and there’s a lot more of simple things that we could do only if we discipline ourselves.

In view of the fact that we are the consequence of our own choices and the upshot of our actions, then all the havocs that had happened recently regarding the environment must be laid attention to. Our single deeds would definitely contribute a lot so we could achieve the whopping changes in our lives if only we help each other. In the end, it still lingers to play outside the rain knowing that you have the most of what the Environment could give because whatever you do, our Home matters, it does.

Laro ko noon.

Noong bata pa ako, paborito kong maglaro sa labas bahay. Tipong, burn your skin games ang mga trip namin. Naglalaro kami sa mga bukirin. Alam mo yung taniman ng mga mais? Hind ba't makati sa balat kapag naglalaro doon? Pero doon kami naglalaro. Doon ang mas trip namin.

Feel namin yung maglaro ng tagu-taguan sa napakalawak na bukid. Tapos ay magtatago ako sa taas ng puno, o di kaya sa likod ng halaman. Pag uwi ko tuloy ay andami ng tumutubong katikati sa aking katawan. Mahilig din kaming magbahay bahayan. Hindi yung tipong laro ng mga batang mayaman. Sa amin kasi, dahon ng niyog ang mga ginagawa naming pader. Nagtatali talaga kami ng mga kahoy kahoy at naglalagay ng mga dahon dahon. Sasabayan pa namin ng luto-lutoan at ang kaldero at kasirola namin ay mga latang hinugasan lamang namin gamit ang sabon. Oo, kinakain namin ang mga niluluto namin sa ibabaw ng tatlong malaking bato at apoy.

Kapag marami kami, trip din naming maglaro ng bam sak, patintero, baril barilan, step-no, step-palda, tumbang preso, paway, at kung anu ano pa.

Noong bata ako, hindi ako maarte kagaya ng ibang babae. Masungit lang talaga ako by nature.

Maarte, in a way na, nagsasabi ng EEEEW! I DON'T LIKE THAT!, EEEW WHAT'S THAT?, EEEW, EEEW, EEEW. Game naman ako sa kahit anong nakakadiring laro na pwede naming laruin.

Batang Kalye ako noon kaya naman madalas din akong napapaaway. Hihihi.

Dahil nga batang kalye ako, umuuwi akong marumi, at dugyot.

Noong bata ako.

Nakakatawa.

Utak Itik.

Di ko alam kung dapat ko bang sabihin ito pero ang sarap lang ibahagi. May mga tao kasing napaka kitid ng utak at ang tanging nakikita lang nilang tama ay lahat ng ginagawa nila. Minsan tuloy, ang sarap isipin na tanga lang talaga sila. Tanga dahil di nila alam kung papaano tatanggapin na hindi lamang sila ang tao sa mundong may kakayahang gumawa ng tama.

Minsan kasi, nakakainis na mayroong mga taong hindi marunong umintindi ng iba. Tila ba, may sarili silang mundo na kung saan hindi pwedeng makisawsaw ang iba. Minsan, ang sarap nilang iwanan sa ere. Pero nakakakonsensiya. Hindi kasi masarap sa pakiramdam yung may nakikita kang isang taong hindi maka-'ride on' sa iba dahil hindi lang tila magawa. Ang hirap ma-OP. Kaya ayaw ko namang gawin sa iba.

Ang nakakaasar lang, yung mga taong pilit mo na ngang iniintindi dahil mas nakakaintindi ka, pero pilit parin ayaw magpaintindi.

Juan, hindi mo pasan ang mundo. Kung ano man ang problemang dinadala mo, wag mo namang idamay ang iba. Pwede kang humingi ng tulong nila, pero wag mo naman sakanila isisi.

Blogspot, nalimutan kita dahil sa tumblr.

Mga ilang buwan din akong tumambay at lumagi doon. Ang totoo niyan, mas madaling mag post doon. User friendly kumbaga.
Pero may aaminin lang ako, maraming issues doon. Dito, tahimik ang aking buhay.
Wag ka mag-alala. Sa'yo din ang bagsak ko.
Blogspot, I'll be back.